จดหมายเดินทางข้ามโลกได้อย่างไร

บริการไปรษณีย์ในที่ต่างๆทั่วโลกนั้นประกอบกันเป็นเครือข่ายซับซ้อนน่าพิศวงราวเส้นประสาทในสมองที่มีขนาดยักษ์ใหญ่เท่าดาวเคราะห์ ช่างน่าอัศจรรย์ว่าประชากรทั่วโลก 4,000ล้านคนสามารถติดต่อถึงกันได้ทางไปรษณีย์ในเวลาไม่กี่วัน

ที่ทำการไปรษณีย์ 654,000 แห่งทั่วโลกมีจดหมายและพัสดุภัณฑ์ที่ต้องจัดการรวมกันเแล้วเป็นจำนวนมหาศาล เฉพาะที่ส่งผ่านระบบไปรษณีย์ระหว่างประเทศก็มีเกือบ 1,000 ล้านชิ้น/วัน

การนำส่งจดหมายถึงยังที่หมายนั้นเป็นงานที่สิ้นเปลืองทั้งเวลาและแรงงาน แต่ก็เป็นงานที่ท้าทายสำหรับพนักงานไปรษณีย์นับล้านคนใน 169 ประเทศ ที่เป็นสมาชิกสหพันธ์ไปรษณีย์สากล

จากแคนาดาถึงฝรั่งเศส

จากทุกสิ่งที่ส่งมาทางไปรษณีย์ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของกิจการอันใหญ่โตนี้ สมมติว่า ปิแอร์ นักธรณีวิทยาหนุ่มชาวฝรั่งเศสถูกส่งไปทำงานที่เมืองพีซริเวอร์ในมณฑลอัลเบอร์ตาประเทศแคนาดา เขาเขียนจดหมายถึงคุณยายที่บ้านใกล้ๆเมืองนีซทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศส

จากพีซริเวอร์ เมืองซึ่งอุดมด้วยน้ำมันและแก๊สธรรมชาติ ตั้งอยู่ทางเหนือสุดของที่ราบกลางหุบเขาและมีประชาชนเพียง 6,300 คนแห่งนี้ ปิแอร์ส่งจดหมายไปหาคุณยายในเช้าวันจันทร์ แจ้งข่าวว่าได้เดินทางมาถึงแล้วโดยปลอดภัย

หลังช่วงเก็จดหมายจากตู้ไปรษณีย์เที่ยวบ่ายวันนั้นเอง จดหมายของปิแอร์ก็ไปสมทบกับจดหมายอีก 2,000-3,000 ฉบับในที่ทำการไปรษณีย์ท้องถิ่น พนักงานไปรษณีย์จะคัดแยกออกเป็นจดหมายท้องถิ่นนั้น จดหมายที่ส่งถึงที่อื่นๆในแคนาดาและจดหมายที่ส่งไปต่างประเทศอีก 2 กอง กองหนึ่งจะส่งข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกไปทางตะวันตก และอีกกองหนึ่งส่งไปทางตะวันออกของประเทศซึ่งรวมถึงยุโรปด้วย ภายในค่ำวันนั้น กองจดหมายทั้งหมดยกเว้นที่ส่งถึงผู้รับในเมืองพีซริเวอร์ ก็จะถูกขนขึ้นรถบรรทุกออกไปยังเมืองกรองด์ แพรรี ซึ่งอยู่ห่างออกไป 160 กม. ทางตะวันออกเฉียงใต้

ที่เมืองนี้จดหมายต่างประเทศทั้งสองกองจะถูกนำไปรวมกับกองอื่นๆจากเมืองในละแวกนั้น เช้ารุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันอังคาร รถบรรทุกอีกคันหนึ่งก็จะขนจดหมายต่อไปทางตะวันออกเฉียงใต้ 480 กม. สู่นครเอ็ดมันตัน เมืองหลวงขอมณฑลนั้น แล้วกองจดหมายจากพีซริเวอร์ก็โตขึ้นอีก เมื่อรวมอยู่กับกองจดหมายต่างประเทศ ณ ที่ทำการไปรษณีย์เอ็ดมันตัน ก่อนขนไปยังสนามบินท้ายสุด

จากจุดนี้ จดหมายทั้งสองกองจะแยกไปคนละทาง ถุงไปรษณีย์ของกองที่ส่งข้ามแปซิฟิกจะขนทางเครื่องบินไปเมืองแวนคูเวอร์ทางตะวันตก อีกกองจะไปทางตะวันออก และถึงเมืองโทรอนโตในสายวันอังคาร ที่เมืองโทรอนโตทั้งวันพุธและพฤหัสบดีจดหมายจะแยกไปตามประเทศ และตามเขตของประเทศนั้นในบางกรณี ในที่สุดจดหมายของปิแอร์ก็ไปรวมอยู่ในตั้งจดหมายหนักถึง 330 กก. ที่จะส่งไปฝรั่งเศส

ค่ำวันพฤหัสเครื่องบินระหว่างประเทศนำจดหมายจากโทรอนโตไปถึงสนามบินเดอโกลในปารีสในเช้าตรูวันศุกร์ จดหมายของปิแอร์เดินทางมาเป็นวันที่ 5 แล้ว

จากนั้น เขาก็ขนจดหมายเหล่านี้จากสนามบินไปรวมกับไปรษณีย์ภัณฑ์ที่ปารีสอีก 50 ล้านชิ้นทั้งหมดนี้จะผ่านระบบจัดการซึ่งเป็นเครื่องกลไกเครื่องอ่านรหัสไปรษณีย์บ้านคุณยายของปิแอร์แล้วประทับหรัสแท่ง(bar code) ระบุให้จ่ายไปที่จุดใดเครื่องมือนี้จัดการกับจดหมายได้ 40000ฉบับ/ชม. 

จากนั้น เขาก็ใช้อุปกรณ์แยกจดหมายออกไปตามแต่ละมณฑลของฝรั่งเศส ใช้ระบบสายพานขนลงถุงไปรษณีย์ และนำไปยังรถบรรทุกและรถไฟ รวมทั้งเครื่องบินซึ่งขนจดหมายวันละ 3000 ตัน แยกกันไปทั่วประเทศ จดหมายไปเมืองมาร์เซยและนีซนั้นขนไปทางเครื่องแอร์บัส จดหมายของปิแอร์ก็อยู่ในเที่ยวบินที่ออกเดินทางบ่ายวันศุกร์นั้น

ที่เมืองนีซในคืนนั้นเอง เขาจะคัดแยกจดหมายที่มาถึงแบ่งไปตามเขตต่างๆในเช้าวันรุ่งขึ้น รถตู้ก็ขนจดหมายไปยังที่ทำการไปรษณีย์แต่ละเขต เมื่อถึงที่ทำการไปรษณีย์แต่ละเขต

เมื่อถึงที่ทำการไปรษณีย์เขต จดหมายของปิแอร์จะถูกจัดลงสายส่งสายหนึ่งในจำนวน 70,000 สายทั่วประเทศ คุณยายได้รับจดหมายของปิแอร์ในเช้าวันที่ 6 นับตั้งแต่เดินทางจากพีซริเวอร์

ทั้งหมดนี้คือภาพในอุดมคติของงานไปรษณีย์ แต่ในทางปฏิบัติย่อมมีอุปสรรคเกิดขึ้นได้ เช่น ตรงกับวันสุดสัปดาห์หรือวันหยุด มีห่อพัสดุขนาดใหญ่เกินกำหนดเป็นจำนวนมาก อ่านจ่าหน้าซองไม่ออก เกิดการหยุดงานประท้วง อุกรณ์ขัดข้อง หรือมีจดหมายเข้ามามหาศาลในช่วงครัสต์มาส แม้จะมีอุปสรรคมาทำให้การนำส่งจดหมายล่าช้าได้ แต่จดหมายแต่ละฉบับที่มาถึงผู้รับ ก็สื่อถึงคุณค่าความคิดสร้างสรรค์และความร่วมมือกันของชาวโลก

ข้อมูลจาก http://www.ความรู้รอบตัว.com/